Στην κυριολεξία όμως το «ξερό ψωμί», αφού το τριήμερο οδοιπορικό μας στο- κατά τα άλλα συμπαθέστατο- νησάκι του Αργοσαρωνικού, μας έκανε να προβληματιστούμε για άλλη μια φορά για την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρονται γύρω από την εστίαση και τον τουρισμό, κατά τους θερινούς μήνες σε διάφορα μέρη της πατρίδας μας.
Κυρίως, σε μια δύσκολη εποχή, που είναι μεγάλη ανάγκη να κατανοήσει κανείς πόσο σημαντική και προσοδοφόρα μπορεί να αποβεί για την Ελληνική Οικονομία η εκμετάλλευση του συγκριτικού μας πλεονεκτήματος στον τομέα του Τουρισμού.
ΑΣΠΡΟ-ΜΑΥΡΟ
Macaroni & Mare
..Μαύρο στον Μαυρογιαλούρο…
Είχαμε επισκεφθεί το συγκεκριμένο εστιατόριο και στο παρελθόν, μετά από μια εξουθενωτική ημέρα στη θάλασσα, όπου οι αέρηδες και η αλμύρα είχαν ανοίξει για τα καλά την όρεξη της ιστιοπλοϊκής παρέας μας.
Τότε, θυμάμαι, το κατάστημα μου είχε κάνει καλή εντύπωση (μάλλον η πείνα δημιουργούσε παραισθήσεις), γι’ αυτό και όταν επισκεφθήκαμε και φέτος το νησί, το πρώτο πράγμα που ανακάλεσα στη μνήμη για την ώρα του δείπνου, ήταν το
Macaroni &
Mare, στην Πούντα του Πόρου.
Μόνο που αυτήν τη φορά τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως διαφορετικά…
Από πλευράς τοποθεσίας το εστιατόριο βρίσκεται, ομολογουμένως, σε ειδυλλιακό μέρος, καθώς τα λευκά του τραπεζάκια είναι τοποθετημένα επάνω στη μαρίνα, εκεί ακριβώς που πλαγιοδετούν τα ιστιοπλοϊκά σκάφη.
Ιδανικό, δηλαδή, σημείο για όποιον θέλει να ρεμβάσει και να νιώσει όμορφα
και «ναυτικά», λόγω της ιδιαίτερης αίσθησης που δημιουργείται πάνω σε έναν νησιωτικό ντόκο, ιδίως όταν εγκαινιάζει τις διακοπές με την παρέα ή τον σύντροφό του.
Τότε είναι που θα αποφασίσει να ανοίξει και ένα καλό κρασί για να ευθυμήσει κι επιτέλους να χαλαρώσει από τον δύσκολο χειμώνα που πέρασε…
Έχοντας λοιπόν όλους αυτούς τους οιωνούς στον ορίζοντα, καθίσαμε στο πρώτο τραπεζάκι του εστιατορίου, έξω- έξω (μετά δεν είχε άλλο, μπλουμ) κι αρχίσαμε με κέφι να ξεφυλλίζουμε το μενού.
Τα πιάτα δεν παρουσίαζαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, από πλευράς ποικιλίας, καθώς παράπεμπαν σε κλασικά πιάτα, που συναντάει κάποιος σε ένα ιταλικό εστιατόριο και, δόξα τω θεώ, στην πρωτεύουσα τα έχουμε φάει με το κουτάλι. Όμως, όταν συνδυάζονται με όλα τα προαναφερθέντα "ατού" (χώρος, διακοπές,
relax) σου φαίνονται απολύτως ικανοποιητικά και δελεαστικά.
Αυτά με την «βρώσιν»…
Όταν φτάσαμε στην «πόσιν», ειλικρινά εντυπωσιαστήκαμε. Στη λίστα( μικρή, μην φανταστείτε), φιγουράριζε ένα λευκό κρασί από αγαπημένο Οινοπαραγωγό της Πελοποννήσου. Και η τιμή του; Καταπληκτική! (Τίμιο κρασί, όπως λένε οι ειδικοί). Πολύ φτηνό πραγματικά, σαν να το αγόραζες από κάβα, χωρίς έξτραδάκια και τρελά περιθώρια κέρδους για τον εστιάτορα.
Τι καλά! αναφώνησα…Επιτέλους ένα εστιατόριο που έχει ετικέτα Έλληνα παραγωγού και διατηρεί χαμηλά τις τιμές των κρασιών του!...(σπάνιο γεγονός η ετικέτα, όλοι πουλάνε χύμα και νομίζουν πως είναι και καλό…)
Ήταν τόση η χαρά μας για την τιμιότητα του συγκεκριμένου κρασοκαταλόγου, ώστε, αφού δεν είχαμε επάνω μας στυλό και μολύβια, αποφασίσαμε αυθόρμητα να βγάλουμε φωτογραφία με το κινητό μας τη σελίδα με το κρασί για να θυμόμαστε αυτήν την τιμή. Γιατί, για εμάς τους οινόφιλους και οινογνώστες, επρόκειτο πραγματικά για φαινόμενο, που έπρεπε να κρατηθεί στα πρακτικά.
Ακόμα πιο ενθουσιώδης εγώ, είχα ήδη αποφασίσει να θίξω με την πρώτη ευκαιρία το γεγονός και να συστήσω το εστιατόριο στους μελλοντικούς επισκέπτες του Πόρου μέσω του blog μας. Θεωρούσα, βλέπετε, πως αποτελούσε πραγματικά (ως εκείνη την ώρα), ένα όμορφο στέκι για τους λάτρεις του κρασιού, που δεν θέλουν να νιώθουν πως αισχροκερδούν εις βάρος τους οι επιχειρηματίες, όταν οι ίδιοι αναζητούν μια επώνυμη ετικέτα.
Πόσο γελάστηκα! Μονομιάς, ο ενθουσιασμός και η διάθεση χάλασαν.
Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος μας πλησίασε με άσχημο τρόπο και ζήτησε “τα ρέστα”, ισχυριζόμενος
πως τον «κακοποιούσαμε», φωτογραφίζοντας τον κατάλογό του!
Συγνώμη, για κοινή θέα δεν είναι τα Menu των εστιατορίων; Αν δεν τα βλέπουν και δεν τα επεξεργάζονται οι πελάτες, τότε ποιο το νόημα της ύπαρξής τους;
Είχε το θράσος μάλιστα, ο εν λόγω κύριος, να συνεχίζει να ρίχνει βέλη και προσβολές προς το πρόσωπό μου λέγοντας:
-Γιατί «μου» βγάζεις φωτογραφία, τον κατάλογο;
Α,τώρα θυμήθηκα.Σε έχω ξαναδεί εσένα. Ξέρω, ναι, ξέρω ποια είσαι. Είσαι από τον "Α…".(γνωστή κάβα της Κηφισιάς)...
Από «ποιόν» ήμουν, λέει; Από ποια κάβα;
Παναγία μου, μήπως κυκλοφορούσε η σωσίας μου στο νησί; Μα, τί έλεγε ο άνθρωπος; Τολμούσε να ισχυριστεί πως έκανα κατασκοπία επειδή έβγαλα μια απλή φωτογραφία;
Με έπιασε πανικός…
Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου! Υπάρχει κι άλλη, τόσο όμορφη γυναίκα επάνω στο νησί; Θα χαρακωθώ! Εισπνοή, εκπνοή…breath in, breath out…
Εντάξει, κύριε "Μακαρόνη", ομολογώ,πριν 5 χρόνια είχα έρθει για ένα μόνο βράδυ στο νησί σας, κι εσείς με θυμάστε; Μα,τι μνημονικό έχετε!...Κι εγώ πια, τί διασημότης και τί χαρακτηριστική φυσιογνωμία έχω, η γυναίκα, για να με θυμάται ο μαιτρ...
Μόνο τέτοιου είδους ειρωνεία άξιζε η περίπτωση...
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ο θρασύς κύριος κατάλαβε πως όλα αυτά που έλεγε ήταν μπαρούφες κι ανυπόστατα.Η απορία και το βλέμμα στο πρόσωπό μου αποδείκνυαν ξεκάθαρα πως δεν ήμουν εκπρόσωπος της Αθηναϊκής κάβας (κρίμα, ρε γαμώτο, πολύ θα ήθελα), με την οποία, ως φάνηκε, είχε και απωθημένα από το ύφος και την επίθεση που εξαπέλυσε. Άλλαξε το τροπάρι και απευθύνθηκε προς όλους:
Αν δεν είστε από την κάβα τότε είστε από την αγορανομία!…Γιατί μου βγάζετε φωτογραφία τον κατάλογο; Εε; (Επιμονή ο τύπος…)
Ελλάς το μεγαλείο σου!
Μα καλά, τί έκρυβε ο άνθρωπος για να φοβάται πως ήμασταν από την Αγορανομία και του κάναμε ξαφνικό έλεγχο;
«Ναι, από την Αγορανομία είμαστε, θέλετε να πάμε μέσα να μας δείξετε και τα υπόλοιπα πραγματάκια που κρύβετε;…» σκέφτηκα προς στιγμήν να του πω, αλλά συγκρατήθηκα, εξηγώντας αξιοπρεπώς πως είχα σκοπό να πω μόνο καλά λόγια για το «μαγαζί» του, λόγω της τιμής του κρασιού που πουλούσε…γι’ αυτό και φωτογράφιζα τη σελίδα του καταλόγου.
Ο mister αποσύρθηκε χωρίς την παραμικρή συγνώμη. Νομίζω πως ποτέ δεν κατάλαβε τί είχε κάνει.Κρίμα...
Εμείς, μπορεί να «παγώσαμε» προς στιγμήν με αυτό που συνέβαινε, αλλά αυτός θα "παγώσει σίγουρα μια κι έξω σε επόμενα καλοκαίρια, αν δεν βάλει μυαλό και συνεχίσει να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο…
Άδειος ήταν ο Πόρος, βρε παιδιά, τέλη Ιουλίου, ούτε ένας τουρίστας…Αυτό δεν πρέπει να μας πει κάτι και να αρχίσουμε να κυνηγάμε τους πελάτες;
Κύριε Macaroni, λυπάμαι…Κρατάω μόνο το "Mare" για εσάς. Μόνο στη θάλασσα έπρεπε να σας βουτήξουν…
Αρχικά έχασα εγώ, το ομολογώ. Όμως προσωρινά, αφού προτίμησα να παραμείνω και να συνεχίσω το δείπνο μου στο ίδιο εστιατόριο, από το να σηκωθώ και να φύγω επί τόπου,μη ανεχόμενη τις αλλεπάλληλες προσβολές που δεχόμουν από τον αγενή τύπο.
Στο μέλλον θα χάσει ο κος Μακαρόνης…Είμαι πεπεισμένη γι'αυτό.Θα χάσει, γιατί ούτε μια καλή κουβέντα δεν πρόκειται να αναφέρω, ούτε εγώ, ούτε οι υπόλοιποι πελάτες που θα τύχουν τέτοιας μεταχείρισης από την "αφεντιά" του…Είμαι σίγουρη πως το θράσος του θα διώξει κι άλλον κόσμο και κάποια στιγμή δεν θα έχει ούτε έναν ευχαριστημένο πελάτη, που θα θέλει να του ακουμπήσει μερικά από τα ωραία του λεφτάκια, για να τα βγάλει πέρα.
Κύριε Μακαρόνη, μπλέξατε με το "Ηθών" της γεύσης και των καλών τρόπων...τα νέα διαδίδονται με γοργούς ρυθμούς και ηλεκτρονικά…
Και γιατί να πω, άλλωστε, μια καλή κουβέντα για εσάς; Σάμπως και το ρυζότο, που με ταΐσατε, άξιζε τελικά; Επιεικώς απαράδεκτο θα το χαρακτήριζα εγώ και οι υπόλοιποι φίλοι της παρέας, που προτίμησαν το συγκεκριμένο πιάτο. Αυτό μόνο ρυζότο δεν ήταν …Αυτό ήταν «βουτυρώτο»!…Τόσο βούτυρο δεν έχω ξαναφάει, σε όλη τη ζωή μου, μα την Παναγία…
Εκείνο το βράδυ ανοίξαμε σόδες για να χωνέψουμε. Κοιμηθήκαμε με βαρύ στομάχι και βαριά καρδιά ελπίζοντας σε καλύτερες γαστρονομικές επιλογές τις επόμενες ημέρες των διακοπών μας…
PS “Μαύρο” ,λοιπόν, στο Macaroni & Mare, "Μαύρο" και στο Ταβερνείο «Όασις»: 30 Ευρώ αισχροκέρδεια η «Βιβλία Χώρα», μπαγιάτικο ψωμί και βρωμερές τουαλέτες…Ήθελα να’ ξερα, για κορόιδα ψάχνουν οι ταβερνιάρηδες του Πόρου;
