Μικρό οδοιπορικό στην Μυτιλήνη: Ούζο-κατάνυξη…



Παναγιά Γοργόνα

Λίγο μετά το Πάσχα επισκέφθηκα την Μυτιλήνη. Είχα να πάω στο νησί από το 2003 που έγινα νονά και βάφτισα τον Λαμπρούλη μου. Πότε πέρασαν 9 χρόνια από τότε, ούτε που το κατάλαβα… Έφτασα με πτήση της Aegean το βράδυ της Πέμπτης 19 Απριλίου και οι κουμπάροι μου, μαζί με τα πιτσιρίκια με περίμεναν στο αεροδρόμιο. Κάναμε μια ολιγόωρη νυχτερινή βόλτα στην πόλη της Μυτιλήνης και καταλήξαμε για σουβλάκια στον «Παράσχο», «το πιο γνωστό και καλό σουβλάκι της πόλης» όπως λένε οι ντόπιοι. Ήλπιζα πως θα πίναμε ουζάκι από το πρώτο βράδυ στο νησί, όμως σουβλάκι και ούζο δεν πάνε, και έτσι, αυτή η μοναδική «γλυκανισένια» γεύση έμεινε μόνο στο μυαλό μου για το βράδυ εκείνο. Τι κρίμα…

Είχε πάει πια 23:00 όταν ξεκινήσαμε για τον Μόλυβο (Μήθυμνα). Ο κουμπάρος έχει καταγωγή από εκεί και για τις 3 μέρες που θα έμενα στο νησί η αφετηρία μου θα ήταν ο Μόλυβος. Κατευθυνθήκαμε προς το βορειοδυτικό μέρος του νησιού αλλά ήταν νύχτα και δεν μπορούσα να απολαύσω την διαδρομή. Έτσι βολεύτηκα στο πίσω μέρος του mini-bus και λαγοκοιμήθηκα για λίγο μαζί με τα μικρά… Την ώρα που πλησιάζαμε στον Μόλυβο ήμουν ευτυχώς ξύπνια. Είδα το κάστρο της αρχαίας πόλης της Μύθημνας φωτισμένο ολόγυρα και ξαναθυμήθηκα έναν από τους λόγους για τους οποίους μ’ αρέσει τόσο αυτό το νησί.

Δάφνη, Δαφνούλα… μεζεδοπωλείο στο Περιστέρι.

Αφού έχουμε παραστεί σε εγκαίνια έκθεσης ζωγραφικής στον ειδικό εκθεσιακό χώρο του νέου Δημαρχιακού Μεγάρου Περιστερίου, αποφασίζουμε να πάμε για φαγητό. Η ώρα έχει πάει πια 21:30 και το στομάχι μας έχει αρχίσει να διαμαρτύρεται. Το παρεάκι λοιπόν προτείνει να πάρουμε τηλέφωνο στην «Δάφνη» για να δούμε αν υπάρχει διαθέσιμο τραπέζι (Σάββατο βράδυ γάρ…). Είχα ακούσει από διάφορους γνωστούς για τον εν λόγω μεζεδοπωλείο αλλά δεν είχε τύχει να πάω ποτέ.